Zanim opiszemy sytuację w jakiej znajdują się dzieci adoptowane przy dziedziczeniu z ustawy, musimy wyjaśnić czym jest adopcja i jakie mamy rodzaje adopcji.
Przez adopcję rozumiemy uznanie biologicznie obcego dziecka jako własne. Zarówno nowi rodzice, jak i nowe dziecko nabywają takie prawa jak w naturalnej rodzinie. Zgodnie z prawem, adoptować można jedynie osobę małoletnią czyli taką, która nie ukończyła 18 lat i nie zawarła związku małżeńskiego. Jeśli dziecko ma więcej niż 13 lat do adopcji wymagana jest zgoda sądu rodzinnego.
Możemy wyróżnić dwa rodzaje adopcji:
1) pełną – w przypadku której adoptowane dziecko nabywa identyczne prawa, tak jakby było urodzone w rodzinie, która je adoptuje. Jednocześnie zanikają wszystkie powiązania między dzieckiem a jego prawdziwymi (biologicznymi) rodzicami – od momentu adoptowania dziecko traci jakiekolwiek powiązania z matką i ojcem, którzy je spłodzili, a nowi krewni dziecka traktowani są tak jakby byli jego naturalnymi krewnymi. Krótko mówiąc, dziecko adoptowane w pełni jest traktowane identycznie i ma takie same prawa jakby było naturalnym dzieckiem nowej rodziny.
2) niepełną – która różni się od adopcji pełnej tym, że nowi krewni dziecka nie są traktowani tak jakby byli jego naturalnymi krewnymi. Poza tym wszystko wygląda tak samo jak w przypadku adopcji pełnej.
