W przypadku adopcji pełnej dziecko adoptowane nabywa identyczne prawa spadkowe jak dzieci biologiczne spadkodawcy. Oznacza to, że w rodzinie między „prawdziwym” dzieckiem a dzieckiem adoptowanym nie ma żadnej różnicy. Do takiego dziecka odnoszą się wszystkie zasady, które zostały opisane w niniejszym rozdziale.
Przykład:
Stefan i Anna mieli jedno dziecko – Hannę. W wyniku błędu lekarskiego Anna nie mogła mieć więcej dzieci, chociaż bardzo tego chciała. Stefan i Anna zdecydowali więc, że adoptują dziecko – Pawła, którego biologiczni rodzice oddali do domu dziecka zaraz po urodzeniu. Paweł został zaadoptowany w pełni, co oznacza, że ma identyczne prawa jak Hanna.
Po śmierci Stefana w częściach równych będą dziedziczyć Anna, Hanna i Paweł.Gdyby Paweł miał dzieci, a sam by zmarł przed Stefanem, to do dziedziczenia doszłyby właśnie dzieci (ponieważ są one traktowane jak prawdziwe wnuku Stefana).
Należy przy tym dodać, że jeśli umrą biologiczni rodzice Pawła to Paweł nie będzie po nich dziedziczył, ponieważ w przypadku adopcji pełnej traci on jakiekolwiek powiązania ze swoimi prawdziwymi rodzicami.
W pewnych sytuacjach adopcja pełna może zostać rozwiązana przez sąd. Adopcja ustaje wtedy w momencie uprawomocnienia się orzeczenia tj. w ciągu 14 dni od dnia wydania postanowienia lub doręczenia postanowienia z uzasadnieniem (jeśli składaliśmy wniosek o sporządzenie uzasadnienia). Postanowienie nie uprawomocni się jednak jeśli w w/w terminie zostanie złożona apelacja (która została szczegółowo omówiona w podrozdziale 1.6.2.2.) Rozwiązanie takie nie jest jednak możliwe po śmierci adoptowanego dziecka, albo po śmierci osoby, która adoptowała.
WYJĄTEK – adoptowane dziecko nie dziedziczy, jeśli osoba, która je adoptowała przed śmiercią wystąpiła do sądu z żądaniem rozwiązania adopcji.
